Çocuk Büyütürken Zıtlaşmamak Gerekli!

Daha önce bir kaç yazımda bir iki cümle ile çocuk yapmanın değil çocuğa bakmanın iş olduğunu söylemiştim.

Yine çevresel gözlemlerle aklıma takılan bir iki noktayı yazmak istedim.

Her birey farklıdır, elbette annede farklıdır babada farklıdır, bununla birlikte çocuğunda fapfarklı bir birey olması kaçınılmaz olacaktır.

Bu üçgende çocuğu hayata adapte etmek elbette güçtür.

Onun için ebeveynler kendi aralarında sürekli konuşmalı, ortak ve doğru paydalarda buluşmalıdırlar.

Özellikle de çocuğun yanında zıtlaşmamaya özen göstermelidirler.

Yani çocuğun yanlış yaptığı bir davranış varsa anne farklı telden baba farklı telden çalmamalı o arada birbirlerini dengelemelidirler. Eğer zıtlaşırlarsa çocuk o anda kendine en sıcak gelen tutumu doğru bulacaktır ve o tutumu sergileyen ebeveyni model alacaktır. Bu davranışta diğer bireyin çocuğun gözünde düşmesine neden olabilir.

Ebeveynler birbirleriyle çok ama çok konuşmalıdırlar, anlaşmak için fedakarlıklar yapmalıdırlar.

Nihayetinde bu fedakarlıklar çocukları için olacaktır.

Çocuklarının kişisel beceriler kazanmalarına olanaklar sağlamalıdırlar.

Çocuğun hatalarını ebeveynler ellerinden geldiğince düzeltmemelidirler, çocuğun o hatayı fark etmesini ve olumlu davranış sergilemesine zemin hazırlamalıdırlar.

Gerçekten zor işler ama dişimizi sıkmadan olacak bir iş değil çocuk yetiştirmek.

Gerçi ben ne biliyorum, ne ötüyorum anlamadım ama sanırım anneli duygularım kabardı :)