Çalmak

Daha önceden bu özelliğimden bahsettim mi bilmiyorum; ama gençken profesyonel bir hırsızdım. Belki bahsetmişimdir ve biliyorsunuzdur; ama olsun bir daha anlatayım. Zaten kanımca bundan 3-5 sene sonra yine bu konuyla ilgili bir yazı yazarım ve yine bu özelliğimi anlatırım. Zaten biz değil miyiz anılarımızı  yeniden yeniden anlatmaktan zevk alanlar? Hem ilerde anlatacağım şimdikinden daha renkli olur, buna eminim; çünkü o zaman daha bir kıymetli olur geçmiş. Her neyse uzatmadan başlayalım. Yine dün gece İlker'in düğününden sonra dürümcü de benim çaldığım diş macununu gazozuna iddaasına girerek Ahmet'e yedirmem konu oldu ve anılar canlandı.

Yukarıda Allah var çalmaya hiç ihtiyacı olan bir çocuk değildim. Yediğim önümde yemediğim arkamdaydı. Zaten bir çocuk ne çalar? Çikolata, bisküvi, sakız vs vs vs... Ya zaten bunlar bizim marketimizde hırla vardı ve sabah akşam tıkanıp döt göbek yapıyordum. Ama işte bu heyecanı yaşamakta ayrı bir tat veriyordu herhalde bana. Ortaokul çağlarımdı. Hem okuyordum, hem basketbol oynuyordum, hem de çalıyordum. Hemde deli gibi çalıyordum. Basketbol oynadığım kulübün marketinden parfümler, tıraş bıçakları, tıraş losyonları, sakızlar, bisküviler, prezervatifler (artık ne yapıyorsak o yaşta, her halde şişirip balon yapıyorduk :P ) ve daha neler neler...

Mahallenin bakkalından, pastahanesinden  keza bisküviler, antep fıstıklı çikolatalar, kolalar...

Ah ah zamanın atari kaseti değiştiren dükkanlarından her gidişte 2-3 tane atari kaseti. Hatta bir ara 30-40 tane atari kasetim olmuştu. Öyle iyiydim ki bu konuda mahallenin çocukları atari kaseti değiştirmeye giderken beni de çağırırlardı "Doğan Abi, sende gel de 2-3 tane kaset araklarsın, oynarız." diye. Bende hakkını verirdim. Hatta bir keresinde ŞAŞI bir dükkan sahibine yakalanmıştım atari kaseti çalarken ve dükkandan atılmıştım; ama o amca sadece gözünün önünden aldığım kasetin farkına varmıştı. Oysa ben 2 taneyi çoktan cebime istiflemiştim. :=)

Liseye geldiğimde durulmaya başladım ne yazık ki. Artık sadece arkadaşların cebinden Rotring çalıyordum. Onları da benden başkaları da başkaları çalıyordu :=)

Ya zaten ne çalsam kendim için değil arkadaşlarım için çalıyordum. Bir nevi Robin Hood'um sanırsam :P  Benim için önemli olan o heyecandı ve çokta eğlenceli oluyordu.

Tabi ben bunları çalarken aynı zamanda da çaldırıyordum. Malum marketimiz vardı. Hatta zamanın şartlarına göre oldukça büyüktü. 3-5 çocuk ekip halinde gelince hemen anlıyordum benden olduklarını; ama zaman zaman çaktırmadan götürüyorlardı (ben çaldıklarını hissediyordum), zaman zaman da ben yakalıyordum ve bir daha markete uğramıyorlardı.

Demek ki neydi? Hayatın cilvesi buydu. Çalandan çalarlar...

Hayatta yine bu şekilde devam ediyor. Bu sefer ise hayat çalıyor. Vallahi ben çalmıyorum. Yok anam çalamıyorum. Oturdum beni bitirmesini bekliyorum. Belki de beni bitirdikten sonra bir güzellik yapacak ve kendinden çaldırma yöntemlerini sunacak.

Peki hangisini arzuluyorum? Kanımca çocukluğumdaki çikolata çalmalarımı. O masum, heyecan dolu, ahlaksız, gereksiz hırsızlıklarımı... En azından çikolatayı yerken mutlu oluyorduk. Kahkaha atarken dişlerimizin rengi midemizi bulandırmıyor neşemize neşe katıyordu.

Belki de şimdi bunun cezasını çekiyorum. Zamanın da ben çaldım, şimdi ise çaldırıyorum, çıldırıyorum. Varsın çaldırayım, biliyorum gün gelir bende çalacağım. Şimdilik ne mi çalıyorum?

- Kapı zili çalıyorum.
- Göle maya çalıyorum.
- Müzik çalıyorum.
- Çalmadan oynuyorum...

İşte bu şekilde çalmakla çaldırmak arasında gidip gelen hayatta çalkalanıp gidiyoruz... Sonumuz hayrolsun...