Ölmek

Geçtiğimiz hafta büyükannemin (anneannemin) rahatsızlığından ötürü 3-4 gün boyunca sirensiz ambülans şoförü oldum. Beni büyüten hatta üzerimde belki de annemden daha çok emeği olan büyükannemi hastaneye götürmek hiç bir zaman eziyet verici olmadı, olmazda; ama o hastanelerde bekletilmek insanı mahvediyor. Gerçi hayatının büyük çoğunluğunu hastanede geçiren biri olarak beklemek bana çok koymasa da insanların hallerini gözlemlemek ve çektiklerini hissetmek acı veriyor. Büyükannemi hastaneye götürdüğüm 3-4 gün süresince hastanede 3 ölüm haberi duydum-gördüm.

İlki çok acıydı. Hastaneye gittik acilin girişinde iki grup insan ağlaşıyor. Meğerse o gece iki ölüm varmış. Bir çocuk elindeki telefonu vere vuruyor, kadınlar ağlıyor, erkekler dirayetli durmaya çalışsa da hüzünleri gözlerinden anlaşılıyordu. İki gün sonraki ölüm haberini alan ailelerin durumu da hiç farklı değildi. Hüzün, acı, keder...

Kederine o an küsen insanların kaderinde ölmek elbette var, kaçınılmaz. Ama zamanı belli değil. Her an ölebiliriz.

Onu düşündüm bende. Yapamadıklarımızı, söyleyemediklerimizi, beklettiklerimizi...

Ya birden ölsek, ya yarın ölsek, ya dün öldüysek...

Elbette ölmek bize zarar vermeyecek. Çünkü biz ölüp kurtulmuş olacağız; ama ya geride kalanlar. Ve onların düşünceleri, bizimle yapmak istedikleri, bize söylemek istedikleri...

Benim için iki kötü hastane ziyaretiydi. İnsanların üzülmelerini görmek her zaman üzmüştür beni. Kolay kolay ağlamasam da o ağlayanlar gözlere bakmak göz yaşlarımı canlandırmaya yetmiştir.

Daha önce de dediğim gibi ölüm kaçılmaz; ama söylemek istediklerimizi söylemek, yapmak istediklerimizi yapmak, beklettiklerimizi gerçekleştirmek aslında hiçte zor değil. Elbette o yürek, kabaca o döt varsa.

Tamam, bende o döt yok; ama siz dötünüze güvenin... :)

Ha birde o ölüm haberlerini duyunca, aklıma ben şimdi ölsem acaba insanlar ne düşünür diye düşünmekten alıkoyamadım kendimi. Ne de olsa kişisel bir blogum o zaman kişisel soru sorabilirim :

Ben bugün ölsem ne hissedersin?